My heart aches..

My heart aches..

I cannot come out of what happened in last one week.. I have been walking around with a heavy heart and a lifeless smile...  I do not know whether this is depression.. I would like to see a psychiatrist but not sure what I will tell to him. I am always crying. I feel the world underneath me has drifted apart.. I am desperately looking for a hold... I am choking...

I am confused. Cannot take right decision. Am I being cheated? or it is me just overreacting? Am I not someone who will love to live with? My self esteem is no where to be seen...

I had a scary dream last night.. Someone stabbed me on my chest right in the center. I was bleeding heavily but in conscious..  My mom was trying to take the knife from my chest which pained crucially... I do not know what I was doing in my sleep, when I felt my husband woke me to check what is wrong with me...

Day before I had a dream in which two crocodiles were awaiting for me in waters when I was crossing over the wooden bridge over the stream... I was not scared of those crocodiles but I was crying...

I guess, these are just the manipulations of my unsecured feelings.

I just want a better life.. Possible?  What should I do for it?

Lord, please give back all the happiness you have taken away from me. Or give me enough courage to face things... 

பெண்

ப்ரியாவின் பேசாத பேச்செல்லாம் இந்த வார ஆனந்தவிகடனில் படிக்கும் போதே இந்த நிகழ்வு நியாபகம் வந்து விட்டது..

நான் பள்ளி இறுதி படித்து கொண்டிருக்கும் போது நடந்தது. வழக்கமாக சைக்கிள்லில் பள்ளி செல்லும் நான் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் பஸ்சில் திரும்பி கொண்டிருந்தேன்.அதிகமாக நகர பேருந்தில் சென்று பழக்கம் இல்லாததால் இருக்கை தேடி அமர்த்தி விடுவது நல்லது என தேடும் பொது அவ்வளவு கூட்டத்திலும் ஒரு இருக்கை மட்டும் எனக்காக காலியாய் இருப்பதை கண்டு ஆனந்தத்துடன் சென்று அமர்ந்தேன்.

கீழே விழுந்த என் கைக்குட்டையை எடுத்துத்தந்த பக்கத்தில் உட்கார்திருந்த அக்காவிற்கு தேங்க்ஸ் சொல்லும்போது தான் அவரை நன்றாக கவனித்தேன். அவர் ஒரு திருநங்கை. ஏனோ மனதில் ஒரு அருவெறுப்பு. ஏன் யாரும் அந்த இருக்கையில் அமரவில்லை என புரிந்தது எனக்கு. எல்லோரும் என்னை என்ன நினைப்பார்களோ என்ற பயம் வேறு.. சுற்றி முற்றி பார்த்ததில் பக்கத்துக்கு ஸ்கூல் பசங்க எல்லாம் ஏளனமாய் பார்ப்பது மட்டும் புரிந்தது. சீட்டை விட்டு எழுந்தால்  அந்த அக்கா சங்கடப்பட்டு எதாவது திட்டி விடுவார்களோ என்ற பயம் வேறு... எப்பொழுது என் ஸ்டாப் வரும் என்று பல்லை கடித்து கொண்டு உட்கார்திருந்தேன். 

என் ஸ்டாப்யில் இறங்கும் போது அவரும் கூடவே இறங்கினார். ரோடு கிராஸ் செய்ய இருந்த என்னிடம்  "தங்கச்சி, தேங்க்ஸ் மா!!"  என்றார். எதுக்குக்கா என்றேன்? பஸ்ல என் பக்கத்துல உட்காந்ததுக்கு, இப்ப என்ன அக்கானு  கூப்பிட்டதற்கு என்றார். "வரேன்மா' என்ற வாறே அடுத்து வந்த வண்டியில் ரன்னிங்கில் ஏறிச்சென்றார். எனக்கு குற்றவுணர்ச்சியில் அழுகை வந்தது.

இந்த சம்பவத்துக்கு பிறகு தான் திரு நங்கை மீதான என் கண்ணோட்டம் மாறியது. என் குடும்பத்திலோ என் நண்பர்களிடமோ நான்  திருநங்கைகளை பற்றி ஏதும் பேசி கொண்டதில்லை. இருப்பினும் என்னை அருவருக்க வைத்தது எது? என் ரகசியமாய் அவர்களை திரும்பி திரும்பி பார்த்து கொண்டு போகிறோம்? பேச ஏன்  தயங்குகிறோம்? இல்லை அவர் நம்மிடம் பேச ஆரம்பிக்கும் முன்னரே இது என்ன வில்லங்கமா போச்சு என எண்ணுகிறோம்?  மறுப்பின் வலிகளை மட்டுமே  உணர்ந்த அவர்களை எப்போது நம்மில் ஒருவராக ஏற்று கொள்வோம்?

திருநங்கை என்று அவர்களை சொல்வது கூட சரி அல்ல. அவர்கள்  பெண்கள் ... இந்த கண்ணோட்டம் மட்டுமே தீர்வாக இருக்கமுடியும். திருநங்கை, மூன்றாம் பாலினம் என்பது எல்லாம் இன்னும் அவைகளை நம்மிடம் இருந்து விலக்கி வைக்கவே  செய்யும்...

அவ்வா!!!!

எங்க ஆக்கவ்வாவிற்கு உடம்புக்கு ரொம்ப சரீல்லையாம். ரொம்ப நாளாகவே உடல் நலமின்றி இருந்தாலும், நேற்று இந்தியா  போன அப்பா போனில் அழைத்து "அவ்வாக்கு ரொம்ப ஒடம்பு சரியல்ல டா." என்ற போது ஒரு பயம் வயிற்றை கவ்வதான் செய்கிறது. நாளைக்கு அம்மாவையும் என் பையனையும் அழைத்துக்கொண்டு நான் இந்திய போகும் வரை, என் மகனை பார்க்கும் வரை நினைவு தப்பி விடக்கூடாது என்பதே என் தற்போதைய வேண்டுதல். எங்களை பார்த்த பிறகு அவ்வா பழைய அவ்வவாக எழுந்து உட்கார்ந்து விடுவார்கள் என்பது என் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை.

சின்ன வயதில் அவ்வாவை அவ்வளாக பிடிக்காது. தாத்தாவிற்கு அவ்வா ரெண்டாவது மனைவி... முதல் மனைவி அவ்வாவின் சொந்த அக்கா . தாத்தா போல இன்னொரு நல்ல மாப்பிள்ளை  கிடைக்கமாட்டார் என்று இரண்டாவது பெண்ணையும் தாத்தாவிற்கே கட்டி கொடுத்துவிட்டாராம் அவ்வாவின் அப்பா. பாட்டி ஆரம்ப பள்ளி டீச்சர். "உங்க அப்பா கட்டி குடுத்தா உங்களுக்கு எங்க போச்சு புத்தி" என்று கோபித்து கொள்வேன்.... "உன் அம்மா மாதிரியே பேசுற நீ " என்பார்  அவ்வா .... 

லீவ்ற்கு  எங்கள் ஊர் வருபோதெல்லாம் நல்லா வழிய வழிய தலையில் எண்ணெய்  வைத்து, ஒரு சிறு இடைவெளிகூட இல்லாமல் அழுந்த தலை பின்னி விடுவார்.. "எண்ணெய்  கம்மியா வைங்க வைங்க என்று கெஞ்சி கூட விடமாட்டார். சண்டை போடு கொண்டு பஞ்சாயத்திற்கு அம்மாவை கூப்பிடுவேன். அதே போல் அம்மா வீட்டில் இல்லாத சமயம் செய்த விஷமத்தையெல்லாம், அம்மா வந்தவுடன் முதல்  காரியமாக போட்டு கொடுத்துவிடுவார்.. அதனால் எப்பொழுதுமே எங்களுக்கு ஏழாம் பொருத்தம் தான் .

அவ்வா  எனக்கு friend ஆனது என் PG டைம் ல் தான் . என் காலேஜ் friends இடம் என் பாட்டி  ஊர்ல இருந்து வந்திற்காங்க, so எனக்கு இனிமே போன்லாம் அளவா பண்ணனும், வீடுகெல்லாம் திடு திப்புன்னு வந்து நிக்க கூடாது...அவங்க ரொம்ப கட்டு பெட்டின்னலாம் நான் பில்ட் அப் குடுத்து வைக்க, என் வீட்டுக்கு வந்த என் friend முத்துக்குமார "எம்பா வாசலையே நிக்கிற? உள்ள வந்து பிரட் சாண்ட்விட்ச் சாப்டிட்டு போனு, அவ்வா கவனிச்ச கவனிப்பில், அவன் "உங்க வீட்ல உன்ன தவிர எல்லாரும் நல்லவங்கனு சொல்லிடு போய்ட்டான் ." அப்புறம் தான் அவங்ககிட்ட என் காலேஜ் விசயம், பிரண்ட்ஸ்  பத்தி, கட் பண்ணிட்டு படத்துக்கு போனது பத்திலாம் நான்  ஷேர் பண்ணிக்க ஆரம்பிச்சது. 

அவ்வா தான் எனக்கு ரோல் மாடல். கல்யாணத்திற்கு அப்புறம் கூட குடும்பத்தை சப்போர்ட் செய்ய தனிய ஒரு ஊரில் வெத்து தங்கோ வேலை பார்த்து வார இறுதியில் மட்டுமே வீட்டிற்கு வருவாராம். எல்லா விஷயத்தையும் ஆர்வத்துடன் கேப்பார் செய்வார். கிரிக்கெட் மேட்ச் பார்க்கும்பொழுது அவர்தான் கமெண்ட்ரி.. "இவன் இப்டி அடிசெல்லாம் தேறமாட்டான்.. டெண்டுல்கர் எத்தனாவது பேட்டிங் என்பார் போறபோக்கில்..." நான் சென்னை வந்து லேடீஸ் ஹாஸ்டலில் தங்கி வேளைக்கு போயிருந்த சமயம், வர கடைசியில் மாமா வீட்டுக்கு போதும் பொது, பீரோவை திறந்து உள்ளிருந்து ஒரு பெட்டியை எடுத்து அதன் உள்ளிருந்து ஒரு பையை எடுத்து அதன் உள்ளிருந்து நாலு சீடையை எடுத்து கொடுப்பார். சீடைக்கு இவ்ளோ பந்தொபஸ்தா என நான் சிரிப்பேன்.. யாரும் எடுத்து விடுவார்கள் என்றில்லை அப்படி பத்திர படுத்துகிறார்ராம் பேத்திக்கு ...

என் கல்யாண விஷயமாக அம்மா "எப்டி ஆக்கவாட்ட்ட லவ் marriage  ன்னு   சொல்றது, எனக்கு பயமா இருக்கு என்றதும், நான் சொன்னது இது தான் , அதெல்லாம் அவ்வா  உங்கள விட மாடர்ன்... பயப்படாம சொல்லுங்க என்றேன்"... அம்மா அவ்வாவிடம் விஷயத்தை சொன்னதும் "இது இப்படி தான் நடக்கும்ன்னு எனக்கு தெரியும்... இதுல என்ன பிரச்சனை..நல்ல படியா  கல்யாணத்த நடத்துங்க என்றாராம்.".

பிற்பாடு அம்மாவை நான் கூட்டி வந்து என்னுடன் வைத்து கொண்ட போது, ரொம்பவும் உடம்புக்கு முடியாமல் போன போதும் கூட அம்மாவிடம் "நீ ஒண்ணும் இங்க வரவேணாம் . வசுவ  பாரு.. குட்டி பையன விட்டுலாம் வந்திராத என்பார். தன ஆசையை மறைத்து கொண்டு.

ஒரு வழியாக லீவ் போட்டுவிட்டு ஊருக்கு போய் அவ்வவை பார்த்து விட்டேன். என் மகனையும் காண்பித்து விட்டேன். ரொம்ப முடியாமல் தான் இருந்தார். என்னை பார்த்ததும் எங்கடி குட்டி 25 பவுனு என்றார் மறக்காமல். வெளிநாட்டிர்கெல்லாம் ஏன் வேலைக்கு போற? என்ற போது "அப்போ தான உங்களுக்கு சீக்கிரமா 25 பவுன் ல செயின் போட முடியும்" னு  சொன்னேன். அப்போ இருந்து என்னை பார்க்கும் போதெல்லாம் கேட்கும் முதல் கேள்வி இது தான் . 

அவ்வாவை பார்த்து விட்டு என் கணவரின் ஊருக்கு போன ரெண்டு நாளில் அவ்வா இறந்து விட்டதாக போன் வந்தது... 

ps: ஊருக்கு போகும் முன் எழுத ஆரம்பித்து இன்றைக்கு தான் முடிக்க முடிந்தது..

ஸ்லேட்...குச்சி...

"அம்மா இந்தியா போனா திரும்பி வரப்போ பாப்பாக்கு நட்ராஜ் HB பென்சிலும் ரப்பரும் வாங்கிட்டு வரசொல்லுங்க" - என்றார் ஒரு தோழி.

அவர் சொன்ன பாப்பா இப்பொழுதான் ஒரு இன்டர்நேஷனல் இந்தியன் ஸ்கூலில் K1 (கிண்டேர்கர்டேன்) படிக்கபோகிறது. நானெல்லாம் HB பென்சிலை +1 லில் தான்  உபயோகித திருககிறேன். அதுவும் ரெகார்ட் நோட்டிற்கு மட்டும் தான் .ஒண்ணாப்பில் எல்லாம் ஸ்லேட்...குச்சி... தான். கிளாஸ் வொர்க், ஹோம் வொர்க் எல்லாமே ஸ்லேட்டில் தான். வெள்ளிகிழமை கொடுத்த வீடு பாடத்தை செய்ய மறந்து போய், திங்கட்கிழமை காலை பள்ளிக்கு செல்லும் போதே ஸ்லேட்டில் வீடு பாடம் எழுதி கொண்டே போவேன். சில சமயம் ஸ்லேட்டில் கண்டதையும் கிறுக்கி விட்டு, பின் லேசாக அழித்துவிட்டு, டீச்சர்ரிடம்  பை குள்ள வச்சு எடுக்கும் பொது அழிஞ்சு போச்சு டீச்சர் என கதை விடுவோம். மூன்றாம் வகுப்பு படிக்கும் வரை அப்படி தான்.

நான்காம் வகுப்பு படிக்கும் பொது தான் பென்சில் அறிமுகம். கணக்கும் நோட்டில் பென்சிலில் எழுதுவது எனக்கு விருப்பமான ஒன்று. இருந்தாலும் பென்சிலில் எழுதுவதற்கு ஆர்வமில்லாமல் போனது பேனாக்களின் மேலிருந்த ஆசையினால் தான். இருந்தும் ருக்கு அத்தை டியூஷன்லில்  டியூஷன் டெஸ்ட் நடத்தி நிறைய மதிப்பெண் எடுப்பவருக்கு கிரிக்கெட் பென்சில் தருவார். அதை வாங்குவதர்க்காகவே விழுந்து விழுந்து படிப்போம். 

பிறகு வந்தது பேனா, ஒரு வழியாக ஆறாம்  வகுப்பு படிக்கும் பொழுது. அதிலும் ஏமாற்றம். பால்பாயிண்ட் பேனா உபயோகிக்க கூடாது. மை பேனா மட்டுமே உபயோகிக்க வேண்டும். மர மை பேனா , பிளாஸ்டிக் மை பேனா, ஹீரோ பேனா என அதிலும் ஏகப்பட்ட வகைகள். பேனா எழுதவில்லையானால் இங்க்கை ஒரு தெளி தெளித்து எழுதி பார்ப்போம். இந்த முறை 90% பலன் தரும். அப்படியும் எழுதவில்லையா, பேனாவின் திருகை சிறிது திறந்து, தலைகீழாக கவிழ்த்து, நிப்பின் வழி ஒரு சொட்டு மை வரும்படியாக திருகி பார்ப்போம். நிப்பை  blade ஆல் கீறி எழுத வைப்போம்... கை விரல் எல்லாம் மை இருந்தால்தான் படிக்கும் பிள்ளைக்கு அழகு என பீற்றிக்கொள்வோம் .

ஒரு வழியாக கல்லூரியில் அடியெடுத்து வைத்ததும் ஒரேடியாக மாறினோம் பால்பாயிண்ட்ற்கு....அதிலும் slim n sleek ற்கு தான் ஒட்டுமொத்த பாவையர் வோட்டும். அப்பொழுதான் வந்தது "Micro tip pen"... ஒரே இரவில் ஒட்டு மொத்த பால்பாயிண்ட்யும் தூக்கி தூர போடா வைத்து விட்டது...

இப்போ, வேலை பார்க்க ஆரம்பித்த பிறகு sign போட மட்டும் தான் பேனா என்றாகி போய்விட்டது .

என் மகனுக்கு ஒரு magic  slate  உடன் ஒரு சாதா  slate யும் வாங்கி  தர வேண்டும்... என் பால்யத்தை நினைவுகொள்ளவேனும்..

எதுவாகிய போதும் நலமாய் இரு போதும்!!!!

S .ராமகிருஷ்ணனின் "ஆண்கள் இல்லாத ஊரின் பகல் பொழுது" கட்டுரையை படிக்கும்பொழுதே "எப்படி இவரால் நாம் நினைப்பதை  எல்லாம் வார்த்தையில் கொணர முடிகிறது" என்று ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. இதையே தான் என் பள்ளி பருவத்தில் வாரநாட்களில் அப்பா வீட்டில் இல்லாத சமயத்தில் உணர்ந்திருக்கிறேன்.  இதையே தான் இப்பொழுதும் வாரநாட்களில் கணவர் வீட்டில் இல்லாத சமயத்தில் உணர்ந்திருக்கிறேன். இந்த கட்டுரைக்கு பின் ஒன்றன்பின்ஒன்றாக எதேதோ நினைவலைகள் இங்கே!!!! (S.ராமகிருஷ்ணனின் கட்டுரையின் பாதிப்பு என்பதால் என் பதிவும் இலக்கியதரம் வாய்ந்ததாகி விடாது என்று எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். எனவே தொடர்ந்து படிப்பது முழுக்க முழுக்க உங்களது  சொந்த விருப்பமே )


காலை தூக்கத்திற்காக மருத்துவ விடுப்பு எடுத்த பின் 11 மணிக்குமேல் தேவையில்லாமல் போட்ட விடுப்பு குற்றவுணர்வை கொடுக்கிறது . எடுக்காமல் விட்ட விடுப்பும்  குற்றவுணர்வையே கொடுக்கிறது . ஊருக்கு வரமாட்டேன் என்று அடம்பிடித்து சாதித்த பிறகு, தனியே அமர்ந்து யோசிக்கும் போதும் குற்றவுணர்வே எஞ்சி தூக்கம் கெடுக்கிறது . செய்யாமல் விட்ட ஒரு அழைப்பு, பகிராமல் விட்ட ஒரு சம்பவம், செய்த சிறு பழிவாங்கல், அல்லது செய்யாத சிறு பழிவாங்கல். எல்லாமே குற்றவுணர்வையே தருகிறது.  இது எனக்கு மட்டும்தானா அல்லது எல்லாருமே இப்படி தானா என்று புரிவதேயில்லை. ரொம்ப யோசிப்பது தான் என் பிரச்சனையோ என்று அதற்கும் ஒரு குற்றவுணர்வு தான் . சில சமயம் இது தன எல்லோரும் அறிந்து கொள்ள நினைக்கும் வாழ்கை பொருளோ என கூட தோன்றும்.

எப்பொழுதெல்லாம் மகிழ்ச்சியாய் உணர்கிறேன் என்று யோசித்தால் வெகு சொற்பமான தருணங்களே நினைவுக்கு வருகின்றன. ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியை ஒட்டி வரும் வருந்தத்தக்க தருணங்களே அதிகம்.ஒப்பிடலும் மதிப்பிடலும் அதையொட்டிய சுயகரிசனமும்     பச்சாதாபமும் மட்டுமே எப்படி வாழ்க்கையாகும்? எதை மாற்றினால் முழுமை பெறுவேன் என எதிர்பார்த்து மாற்றங்களை கொண்டு வருவதாலோ என்னவோ எதுவுமே மாறுவதில்லை. 

முன்னுக்கு பின் முரணான கருத்துகள் அலைகளிக்கின்றன.

 "பிறருக்காக உன் சுயத்தை இழக்காதே" - இது சுயநலமில்லையா?

 "உன்னால் முடியாது என்று சொல்கிறவன் உன்னை பற்றி சொல்வது இல்லை தன்னை பற்றி சொல்கிறான்" - இது சொல் பேச்சு கேளாமை இல்லையா? 

"உறவை விட உன் சுயம் பெரிதல்ல" - ?

முடிவாக வானமே எல்லை படத்தில் வரும் இந்த பாடல் வரிகளே பதிலாக இருக்கும் என தோன்றுகிறது.

                                "எதுவாகிய போதும் நலமாய் இரு போதும்" 

கடமை உணர்ச்சி ....

ரொம்ப நாள் கழிச்சு என் ப்ளாக் பக்கம் எட்டி பார்கிறேன்... சும்மா ஒரு டைம் பாஸ் தான் . ஆனாலும்  என்னை நினத்தால் எனக்கே பெருமையா தான் இருக்கு.

விவேக் காமெடி ஒன்னு இருக்கு.. "ஆளே இல்லாத கடைல யாருக்குடா டீ ஆத்துற? உன் கடமை உணர்ச்சிக்கு ஒரு அளவே இல்லையா". அது தான் நியாபகம் வருது...

யாருமே படிக்காத ஒரு ப்ளோக ஒத்த ஆளா  எப்படி கட்டி காப்பாத்திட்டு வரேன் பாருங்க. என்னே என் கடமை உணர்ச்சி!!!! புல்லரிகல ?

Boy or Girl?

                                   


May be this is the time to announce the world that I am pregnant. Yes. You heard me right... I am pregnant after 3 long years of waiting.

Found that I am pregnant on Jan3rd. Didn't know how to react. Woke up the hubby and informed. He gave me "Sure....!!!?" kind of look. No hug.. No kisses.. Poor me... That moment even I was thinking the same. Waited for another 2 hours... Took the test again...Again positive.... Ok... Confidence boosted from 0.01% to 10%. Informed my mom. She suggested to call Sis... Called her and made her warning "just listen to what I say". .Ok?" Informed her she was so excited and asked me to call doctor and get appointment immediately.

Called KK Hospital around 10 AM, the nurse gave appointment on Feb 24th. Come on. How can I  wait so long just get a confirmation. I insisted I need today or tomorrow. She told no appointments available. Called some other clinics it was a public holiday due to New year so no one responded. Bought a digital test kit in the evening and tested again. The letters PREGNANT 3+ weeks were blinking on the screen. Confidence boosted from 10% to 25%.
                           
Next day took leave and went to the clinic where there is Indian Tamil gynea... Waited for 3 hours and finally she confirmed.

3 months went and arise the question Boy or Girl? I was being so moderate whichever baby I am fine... This is my first baby.... Dad is saying "I have a hunch…Its going to be a Boy" and even named him "Parthasarathy" later changed to "Krishna". Father-In-Law is 100% sure that "he is a he". Mother-in-Law praying for Girl. Mom has no choice .... Hubby says he is fine with whichever baby it is. So that’s how it started and now I am 5 months pregnant. Next week I am going to have my Ultrasound in which they will tell the gender of the baby. As the day is nearing I am damn curious to know the gender.... Tried Chinese gender chart and got the result as BOY. Tried midwife tale a while ago and the outcome was the inspiration to write this post. You want to know the result???

Here it comes, it says "It could either boy or girl".... ha...ha....

So keeping fingers crossed and waiting for the next appointment date......