S .ராமகிருஷ்ணனின் "ஆண்கள் இல்லாத ஊரின் பகல் பொழுது" கட்டுரையை படிக்கும்பொழுதே "எப்படி இவரால் நாம் நினைப்பதை எல்லாம் வார்த்தையில் கொணர முடிகிறது" என்று ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. இதையே தான் என் பள்ளி பருவத்தில் வாரநாட்களில் அப்பா வீட்டில் இல்லாத சமயத்தில் உணர்ந்திருக்கிறேன். இதையே தான் இப்பொழுதும் வாரநாட்களில் கணவர் வீட்டில் இல்லாத சமயத்தில் உணர்ந்திருக்கிறேன். இந்த கட்டுரைக்கு பின் ஒன்றன்பின்ஒன்றாக எதேதோ நினைவலைகள் இங்கே!!!! (S.ராமகிருஷ்ணனின் கட்டுரையின் பாதிப்பு என்பதால் என் பதிவும் இலக்கியதரம் வாய்ந்ததாகி விடாது என்று எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். எனவே தொடர்ந்து படிப்பது முழுக்க முழுக்க உங்களது சொந்த விருப்பமே )
காலை தூக்கத்திற்காக மருத்துவ விடுப்பு எடுத்த பின் 11 மணிக்குமேல் தேவையில்லாமல் போட்ட விடுப்பு குற்றவுணர்வை கொடுக்கிறது . எடுக்காமல் விட்ட விடுப்பும் குற்றவுணர்வையே கொடுக்கிறது . ஊருக்கு வரமாட்டேன் என்று அடம்பிடித்து சாதித்த பிறகு, தனியே அமர்ந்து யோசிக்கும் போதும் குற்றவுணர்வே எஞ்சி தூக்கம் கெடுக்கிறது . செய்யாமல் விட்ட ஒரு அழைப்பு, பகிராமல் விட்ட ஒரு சம்பவம், செய்த சிறு பழிவாங்கல், அல்லது செய்யாத சிறு பழிவாங்கல். எல்லாமே குற்றவுணர்வையே தருகிறது. இது எனக்கு மட்டும்தானா அல்லது எல்லாருமே இப்படி தானா என்று புரிவதேயில்லை. ரொம்ப யோசிப்பது தான் என் பிரச்சனையோ என்று அதற்கும் ஒரு குற்றவுணர்வு தான் . சில சமயம் இது தன எல்லோரும் அறிந்து கொள்ள நினைக்கும் வாழ்கை பொருளோ என கூட தோன்றும்.
எப்பொழுதெல்லாம் மகிழ்ச்சியாய் உணர்கிறேன் என்று யோசித்தால் வெகு சொற்பமான தருணங்களே நினைவுக்கு வருகின்றன. ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியை ஒட்டி வரும் வருந்தத்தக்க தருணங்களே அதிகம்.ஒப்பிடலும் மதிப்பிடலும் அதையொட்டிய சுயகரிசனமும் பச்சாதாபமும் மட்டுமே எப்படி வாழ்க்கையாகும்? எதை மாற்றினால் முழுமை பெறுவேன் என எதிர்பார்த்து மாற்றங்களை கொண்டு வருவதாலோ என்னவோ எதுவுமே மாறுவதில்லை.
முன்னுக்கு பின் முரணான கருத்துகள் அலைகளிக்கின்றன.
"பிறருக்காக உன் சுயத்தை இழக்காதே" - இது சுயநலமில்லையா?
"உன்னால் முடியாது என்று சொல்கிறவன் உன்னை பற்றி சொல்வது இல்லை தன்னை பற்றி சொல்கிறான்" - இது சொல் பேச்சு கேளாமை இல்லையா?
"உறவை விட உன் சுயம் பெரிதல்ல" - ?
முடிவாக வானமே எல்லை படத்தில் வரும் இந்த பாடல் வரிகளே பதிலாக இருக்கும் என தோன்றுகிறது.
"எதுவாகிய போதும் நலமாய் இரு போதும்"
காலை தூக்கத்திற்காக மருத்துவ விடுப்பு எடுத்த பின் 11 மணிக்குமேல் தேவையில்லாமல் போட்ட விடுப்பு குற்றவுணர்வை கொடுக்கிறது . எடுக்காமல் விட்ட விடுப்பும் குற்றவுணர்வையே கொடுக்கிறது . ஊருக்கு வரமாட்டேன் என்று அடம்பிடித்து சாதித்த பிறகு, தனியே அமர்ந்து யோசிக்கும் போதும் குற்றவுணர்வே எஞ்சி தூக்கம் கெடுக்கிறது . செய்யாமல் விட்ட ஒரு அழைப்பு, பகிராமல் விட்ட ஒரு சம்பவம், செய்த சிறு பழிவாங்கல், அல்லது செய்யாத சிறு பழிவாங்கல். எல்லாமே குற்றவுணர்வையே தருகிறது. இது எனக்கு மட்டும்தானா அல்லது எல்லாருமே இப்படி தானா என்று புரிவதேயில்லை. ரொம்ப யோசிப்பது தான் என் பிரச்சனையோ என்று அதற்கும் ஒரு குற்றவுணர்வு தான் . சில சமயம் இது தன எல்லோரும் அறிந்து கொள்ள நினைக்கும் வாழ்கை பொருளோ என கூட தோன்றும்.
எப்பொழுதெல்லாம் மகிழ்ச்சியாய் உணர்கிறேன் என்று யோசித்தால் வெகு சொற்பமான தருணங்களே நினைவுக்கு வருகின்றன. ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியை ஒட்டி வரும் வருந்தத்தக்க தருணங்களே அதிகம்.ஒப்பிடலும் மதிப்பிடலும் அதையொட்டிய சுயகரிசனமும் பச்சாதாபமும் மட்டுமே எப்படி வாழ்க்கையாகும்? எதை மாற்றினால் முழுமை பெறுவேன் என எதிர்பார்த்து மாற்றங்களை கொண்டு வருவதாலோ என்னவோ எதுவுமே மாறுவதில்லை.
முன்னுக்கு பின் முரணான கருத்துகள் அலைகளிக்கின்றன.
"பிறருக்காக உன் சுயத்தை இழக்காதே" - இது சுயநலமில்லையா?
"உன்னால் முடியாது என்று சொல்கிறவன் உன்னை பற்றி சொல்வது இல்லை தன்னை பற்றி சொல்கிறான்" - இது சொல் பேச்சு கேளாமை இல்லையா?
"உறவை விட உன் சுயம் பெரிதல்ல" - ?
முடிவாக வானமே எல்லை படத்தில் வரும் இந்த பாடல் வரிகளே பதிலாக இருக்கும் என தோன்றுகிறது.
"எதுவாகிய போதும் நலமாய் இரு போதும்"
No comments:
Post a Comment