ப்ரியாவின் பேசாத பேச்செல்லாம் இந்த வார ஆனந்தவிகடனில் படிக்கும் போதே இந்த நிகழ்வு நியாபகம் வந்து விட்டது..
நான் பள்ளி இறுதி படித்து கொண்டிருக்கும் போது நடந்தது. வழக்கமாக சைக்கிள்லில் பள்ளி செல்லும் நான் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் பஸ்சில் திரும்பி கொண்டிருந்தேன்.அதிகமாக நகர பேருந்தில் சென்று பழக்கம் இல்லாததால் இருக்கை தேடி அமர்த்தி விடுவது நல்லது என தேடும் பொது அவ்வளவு கூட்டத்திலும் ஒரு இருக்கை மட்டும் எனக்காக காலியாய் இருப்பதை கண்டு ஆனந்தத்துடன் சென்று அமர்ந்தேன்.
கீழே விழுந்த என் கைக்குட்டையை எடுத்துத்தந்த பக்கத்தில் உட்கார்திருந்த அக்காவிற்கு தேங்க்ஸ் சொல்லும்போது தான் அவரை நன்றாக கவனித்தேன். அவர் ஒரு திருநங்கை. ஏனோ மனதில் ஒரு அருவெறுப்பு. ஏன் யாரும் அந்த இருக்கையில் அமரவில்லை என புரிந்தது எனக்கு. எல்லோரும் என்னை என்ன நினைப்பார்களோ என்ற பயம் வேறு.. சுற்றி முற்றி பார்த்ததில் பக்கத்துக்கு ஸ்கூல் பசங்க எல்லாம் ஏளனமாய் பார்ப்பது மட்டும் புரிந்தது. சீட்டை விட்டு எழுந்தால் அந்த அக்கா சங்கடப்பட்டு எதாவது திட்டி விடுவார்களோ என்ற பயம் வேறு... எப்பொழுது என் ஸ்டாப் வரும் என்று பல்லை கடித்து கொண்டு உட்கார்திருந்தேன்.
என் ஸ்டாப்யில் இறங்கும் போது அவரும் கூடவே இறங்கினார். ரோடு கிராஸ் செய்ய இருந்த என்னிடம் "தங்கச்சி, தேங்க்ஸ் மா!!" என்றார். எதுக்குக்கா என்றேன்? பஸ்ல என் பக்கத்துல உட்காந்ததுக்கு, இப்ப என்ன அக்கானு கூப்பிட்டதற்கு என்றார். "வரேன்மா' என்ற வாறே அடுத்து வந்த வண்டியில் ரன்னிங்கில் ஏறிச்சென்றார். எனக்கு குற்றவுணர்ச்சியில் அழுகை வந்தது.
இந்த சம்பவத்துக்கு பிறகு தான் திரு நங்கை மீதான என் கண்ணோட்டம் மாறியது. என் குடும்பத்திலோ என் நண்பர்களிடமோ நான் திருநங்கைகளை பற்றி ஏதும் பேசி கொண்டதில்லை. இருப்பினும் என்னை அருவருக்க வைத்தது எது? என் ரகசியமாய் அவர்களை திரும்பி திரும்பி பார்த்து கொண்டு போகிறோம்? பேச ஏன் தயங்குகிறோம்? இல்லை அவர் நம்மிடம் பேச ஆரம்பிக்கும் முன்னரே இது என்ன வில்லங்கமா போச்சு என எண்ணுகிறோம்? மறுப்பின் வலிகளை மட்டுமே உணர்ந்த அவர்களை எப்போது நம்மில் ஒருவராக ஏற்று கொள்வோம்?
திருநங்கை என்று அவர்களை சொல்வது கூட சரி அல்ல. அவர்கள் பெண்கள் ... இந்த கண்ணோட்டம் மட்டுமே தீர்வாக இருக்கமுடியும். திருநங்கை, மூன்றாம் பாலினம் என்பது எல்லாம் இன்னும் அவைகளை நம்மிடம் இருந்து விலக்கி வைக்கவே செய்யும்...
நான் பள்ளி இறுதி படித்து கொண்டிருக்கும் போது நடந்தது. வழக்கமாக சைக்கிள்லில் பள்ளி செல்லும் நான் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் பஸ்சில் திரும்பி கொண்டிருந்தேன்.அதிகமாக நகர பேருந்தில் சென்று பழக்கம் இல்லாததால் இருக்கை தேடி அமர்த்தி விடுவது நல்லது என தேடும் பொது அவ்வளவு கூட்டத்திலும் ஒரு இருக்கை மட்டும் எனக்காக காலியாய் இருப்பதை கண்டு ஆனந்தத்துடன் சென்று அமர்ந்தேன்.
கீழே விழுந்த என் கைக்குட்டையை எடுத்துத்தந்த பக்கத்தில் உட்கார்திருந்த அக்காவிற்கு தேங்க்ஸ் சொல்லும்போது தான் அவரை நன்றாக கவனித்தேன். அவர் ஒரு திருநங்கை. ஏனோ மனதில் ஒரு அருவெறுப்பு. ஏன் யாரும் அந்த இருக்கையில் அமரவில்லை என புரிந்தது எனக்கு. எல்லோரும் என்னை என்ன நினைப்பார்களோ என்ற பயம் வேறு.. சுற்றி முற்றி பார்த்ததில் பக்கத்துக்கு ஸ்கூல் பசங்க எல்லாம் ஏளனமாய் பார்ப்பது மட்டும் புரிந்தது. சீட்டை விட்டு எழுந்தால் அந்த அக்கா சங்கடப்பட்டு எதாவது திட்டி விடுவார்களோ என்ற பயம் வேறு... எப்பொழுது என் ஸ்டாப் வரும் என்று பல்லை கடித்து கொண்டு உட்கார்திருந்தேன்.
என் ஸ்டாப்யில் இறங்கும் போது அவரும் கூடவே இறங்கினார். ரோடு கிராஸ் செய்ய இருந்த என்னிடம் "தங்கச்சி, தேங்க்ஸ் மா!!" என்றார். எதுக்குக்கா என்றேன்? பஸ்ல என் பக்கத்துல உட்காந்ததுக்கு, இப்ப என்ன அக்கானு கூப்பிட்டதற்கு என்றார். "வரேன்மா' என்ற வாறே அடுத்து வந்த வண்டியில் ரன்னிங்கில் ஏறிச்சென்றார். எனக்கு குற்றவுணர்ச்சியில் அழுகை வந்தது.
இந்த சம்பவத்துக்கு பிறகு தான் திரு நங்கை மீதான என் கண்ணோட்டம் மாறியது. என் குடும்பத்திலோ என் நண்பர்களிடமோ நான் திருநங்கைகளை பற்றி ஏதும் பேசி கொண்டதில்லை. இருப்பினும் என்னை அருவருக்க வைத்தது எது? என் ரகசியமாய் அவர்களை திரும்பி திரும்பி பார்த்து கொண்டு போகிறோம்? பேச ஏன் தயங்குகிறோம்? இல்லை அவர் நம்மிடம் பேச ஆரம்பிக்கும் முன்னரே இது என்ன வில்லங்கமா போச்சு என எண்ணுகிறோம்? மறுப்பின் வலிகளை மட்டுமே உணர்ந்த அவர்களை எப்போது நம்மில் ஒருவராக ஏற்று கொள்வோம்?
திருநங்கை என்று அவர்களை சொல்வது கூட சரி அல்ல. அவர்கள் பெண்கள் ... இந்த கண்ணோட்டம் மட்டுமே தீர்வாக இருக்கமுடியும். திருநங்கை, மூன்றாம் பாலினம் என்பது எல்லாம் இன்னும் அவைகளை நம்மிடம் இருந்து விலக்கி வைக்கவே செய்யும்...
